Het is al een weer een aantal jaar geleden dat hij bij mij in begeleiding was. Een jonge man met ADHD, uitgevallen en vastgelopen op zijn werk en in zijn privéleven. Hij is moe en de vermoeidheid maakt hem prikkelbaar en opvliegerig. Het is meer dan een fysieke vermoeidheid. In het contact lijkt hij de rust zelve, maar dat is de buitenkant. Van binnen ervaart hij onrust, chaos, gedachten die blijven malen en hij kan niet bij zijn gevoel. Zijn ogen zijn mat, in het contact is hij afwachtend en het voelt allemaal zwaar aan.
Al snel zou blijken hoe hij zich aanpast om ergens in te passen, bij te horen. Het vooral voor de ander goed te doen en zichzelf weg te cijferen. Lijkt nobel he? Het gevolg was wel dat hij zichzelf volledig kwijt was. Wat hij leuk vond, waar hij behoefte aan had, wat zijn kwaliteiten waren, hij wist het allemaal niet meer. Het werk wat hij deed daar was hij ingerold omdat zijn vader daar ook werkte. Wat vind je van je werk? Ach het verdient goed maar ik mis de uitdaging, het is saai en eentonig werk, elke dag hetzelfde. Hij heeft behoefte aan uitdaging, creativiteit, afwisseling en samenwerking. Maar zijn zekerheid opgeven roept angst op. Wat zal zijn vader zeggen, wat moet hij dan gaan doen, wat nou als? Stap voor stap werken we aan bewustwording van de patronen die hem vasthouden. Als hij bang wordt gaat hij intern mopperen, spreekt zich niet uit en blijft dezelfde dingen doen. Wat levert jou dat op? Hij hoeft de confrontatie niet aan te gaan. Dat is het voordeel van vooral meebewegen en het pad van de ander volgen, je komt niet snel in conflict met de ander. Maar hoe zit dat met jezelf?
De sessies richten zich op het omgaan met gevoelens van angst, boosheid en verdriet. Er blijkt veel weggestopt verdriet te zitten en daar ruimte aan geven gaf hem meer stevigheid, rust, balans en overzicht. Na een aantal maanden ronden we de begeleiding af. Hij heeft inzicht in zijn behoeften, voelt zich lekkerder in zijn vel, (h)erkent zijn eigen grenzen beter, heeft meer energie, heeft weer ZIN in het leven en gaat zich oriënteren op ander werk.
Vorige week krijg ik een appje van hem, ik heb wat vragen aan jou, kunnen we contact hebben vandaag? Op zijn profiel foto zie ik een man met een twinkel in zijn ogen, die een klein jongetje op zijn arm heeft, ik ben nieuwsgierig welke wending zijn leven heeft genomen.
Wanneer ik hem spreek krijg ik een vrolijke man aan de lijn. Het gaat goed met hem, hij is met zijn werkgever in gesprek gegaan over zijn behoeften, ze hebben met hem meegedacht, hij heeft zich omgeschoold en zijn droombaan gevonden bij dezelfde werkgever. Ik voel me geroerd, door te voelen waar hij naar verlangde is hij in beweging gekomen, heeft keuzes gemaakt die hem passen en is gaan doen waar hij blij van wordt. De nieuwe baan vraagt wel dat hij soms ook voor groepen moet spreken en dat maakt hem onzeker. Of we daar in wat sessies mee aan slag kunnen. Ja leuk! Dat gaan we doen!
ADHD wordt vaak gezien als een probleem wat opgelost moet worden met rust, structuur en regelmaat. Ze worden vaak geremd, doe maar niet, doe eens rustig, doe normaal, met onrust, stress gevoelens en negatieve gedachten tot gevolg. Dat heeft invloed in hoe je in de wereld staat, de keuzes die je maakt, wat je wel of niet doet, hoe je je voelt of hoe je over jezelf denkt.
Willen we niet allemaal gezien, gehoord en begrepen worden niet alleen voor wat we doen maar zeker voor wie we zijn? In zijn geheel met al onze gedachten en gevoelens. Waar ook angst, verdriet en boosheid er mag zijn. Ik denk het wel!