Ik stap in de auto en ga op weg. Op weg naar een vriendin. Hoe dichterbij ik kom hoe meer ik de spanning in mijn lijf en de knoop in mijn buik voel. Er staat flinke file dus de rit duurt lang. De spanning bouwt zich verder op. Eindelijk parkeer ik mijn auto, stap uit en wandel met stevige pas naar het adres. Ik bel aan bij de hospice en word door een vriendelijke man binnengelaten. Of ik wat wil drinken, nee er kan echt even niks in. Achter hem aan loop ik naar boven. Hij doet de deur van haar kamer open en daar ligt ze in bed omringd door een zee van bloemen en kaarten.
We knuffelen elkaar, houden elkaar vast en ik voel haar getergde lichaam. Het voelt dubbel want ik voel haar kwetsbare maar zeker ook stevige en zachte lijf. Ik ga naast haar bed zitten en we hebben mooie bijzondere gesprekken over het leven maar ook over haar naderende dood. Ze doet me een mooi cadeau door haar bijzondere en mooie herinneringen aan ons contact met mij te delen. ❤️
Ik vond het zo bijzonder en inspirerend om te voelen hoe ze haar lot en de weg die ze heeft te gaan heeft aanvaard. Aanvaarden met alles erop en eraan, ook het verdriet dat haar niet meer tijd gegeven is. Ik voel iets wat ik al vaker gevoeld heb bij mensen die weten dat hun einde nadert, een niet te omschrijven rust. Ze vertelt dat ze in haar leven bezig was met aardig gevonden willen worden en nu is dat ineens niet meer belangrijk en dat geeft haarzelf heel veel rust.
Vorige week heb ik haar gevraagd of ze nog een wens heeft, iets wat ze graag wil doen of zien. Dat heeft ze. Ze vertelt wat ze graag zou willen en ik voel ontroering over haar keuze en de onderbouwing ervan. Ik beloof haar dat ik mijn best ga doen, ik hoop dat het lukt en dat de tijd haar gegeven is.
Langzaamaan gaan we afscheid nemen. Is er nog tijd voor een nieuw moment? Geen idee dus we nemen afscheid alsof het ons laatste afscheid is. We knuffelen elkaar en ik voel haar warme, zachte wang tegen mijn wang. Ik geef een kus en nog een. Beiden vinden we het afscheid nemen lastig, we hebben elkaar vastgepakt en nu laten we los. Ik kijk nog even achterom en loop de kamer uit. De trap af en trek de voordeur achter me dicht.
Met gemengde gevoelens loop ik naar de auto. Dankbaar dat we afscheid hebben kunnen nemen maar ook verdrietig om definitief los te laten. Ik stap in de auto en voel mijn hele lichaam in een soort kramp schieten. Voel maar zeg ik zachtjes tegen mezelf, gevolgd door een niet te stoppen huilbui. Dat erkennen van die gevoelens geeft weer ruimte en ontspanning.
Elk afscheid is de geboorte van een herinnering. Dit liefdevolle, warme contactmoment is een herinnering die ik zal koesteren!